ร้านซาลาเปาร้านหนึ่ง…กิจการดีมาก มีลูกค้าเข้าร้านตลอดทั้งวัน วันหนึ่ง มีขอทานสวมเสื้อผ้าเก่าๆ ขาดๆ เนื้อตัวสกปรก มาที่ประตูร้าน ทำให้ลูกค้าหลายคนพากันอุดจมูกเดินหนี
ลูกจ้างของร้านก็เข้ามาต่อว่า และเอ่ยปากไล่ไปให้พ้นร้าน แต่ขอทานก็รีบอธิบาย ” คุณครับ ผมไม่ได้มาขอทานหรอก แต่จะมาซื้อซาลาเปา ” พร้อมกับเอาเหรียญเศษสตางค์ ออกมานับด้วยสองมือ…
ลูกจ้างรู้สึกรำคาญ จึงออกแรงปัด เหรียญทั้งหมด…ต ก พื้ น !!!
ขอทานตกใจ รีบก้มลงเก็บเหรียญบาทบนพื้น แต่หาอย่างไร ก็ขาดไป 1 บาท อยู่ดี
” เหรียญ 1 บาท นี่…คุณทำตกใช่ไหมครับ ”
ขอทานเงยหน้ามอง ก็เห็นเถ้าแก่ ของร้าน…เขาไม่กล้าแม้แต่จะรับเงินจากเถ้าแก่ และกำลังจะวิ่งหนีด้วยความลุกลี้ลุกลน แต่ก็ถูกเถ้าแก่เรียกให้หยุด พร้อมพูดว่า…” ยินดี ต้อนรับครับ คุณลูกค้า !!! ไม่ทราบว่าคุณต้องการ ซาลาเปาไส้อะไร ”
ขอทานตะลึงงัน ผ่านไปสักพัก จึงตอบกลับไปว่า ” ผมอยากได้ซาลาเปาไส้หมู 1 ลูก ”
” ครับ…กรุณารอสักครู่ ” แล้วหันไปคีบซาลาเปาไส้หมู ออกจากซึ้งมา และยื่นให้ขอทานอย่างนอบน้อม
และหันไปถามลูกจ้างว่า…” นี่คือวิธีต้อนรับลูกค้าของเธองั้นหรือ ”
” แต่เค้าเป็นแค่ ขอทานคนหนึ่ง ” ลูกจ้างอธิบาย
” ต่อให้เค้าเป็นขอทาน ก็เป็นลูกค้าของเรา เธอโดนไล่ออกแล้วล่ะ ” เถ้าแก่กล่าว
จากนั้น…เรื่องที่ทำให้คนในร้าน ตกใจยิ่งกว่า ก็คือ…เถ้าแก่ให้ขอทานคนนี้ มาเป็นลูกจ้างในร้าน และเมื่อขอทานคนนี้ ชำระร่างกายจนสะอาด เผยให้เห็นหน้าตาที่หล่อเหลาผิดคาด อีกทั้งยังขยันขันแข็ง กลายเป็นผู้ช่วยของร้านได้อย่างดี…
ภายหลัง…มีคนถามเถ้าแก่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า…เถ้าแก่ดูออกได้อย่างไรว่า แท้จริงแล้วขอทานคนนี้ เป็นทองชั้นดี
เถ้าแก่ตอบกลับมาว่า…” ที่จริงแล้วง่ายมาก เขาไม่ได้มาขอซาลาเปากิน แต่เขารวบรวมเงินอย่างอยากลำบาก มีเงินแล้วค่อยมาซื้อซาลาเปาของเรา แสดงให้เห็นว่า เขาเป็นคนที่ เคารพตัวเอง
การไม่เคารพผู้อื่น หมายถึง การไม่เคารพตัวเอง
และ มีเพียงคนที่เคารพตัวเองเท่านั้น จึงจะเคารพ งานที่ตัวเองทำ”
